(238) Een schildersbedrijf – 4

In het jaar 2000 zijn de herinneringen van Jo, Corrie en Jacob van Wijngaarden aan hun jeugd en de Visschersbuurt, waar zij werden geboren en zijn opgegroeid, opgetekend door Suze Mechelse (dochter van Jo) en in 2014 vastgelegd in het boek ‘Wèr blaif de taid in Papendrecht’.

Die herinneringen gaan onder andere over het schildersbedrijf, dat in 1927 werd opgericht door Suze’s opa Adriaan van Wijngaarden (1895-1976), getrouwd met Suzanne Adriana (Suze) Hello (1900 – 1967).  

‘Suze van Wijngaarden-Hello overleed in 1967 aan de gevolgen van een ernstige ziekte. Jacob nam nog meer huishoudelijke taken over. Koken en bakken ging vader en zoon goed af.  Met de aanschaf van een zogenaamde wonderoven (een ronde pan met een kijkglaasje bovenin) kon op het gasfornuis een cake worden gebakken. Behalve het werk en de huishouding, was er het werk op d’n akker en zorg voor kippen en konijnen. Een bewerkelijke tuin met een grote druivenkas en bloemen. Naast bijv. de tuinbonen, sperziebonen of snijbonen, waren stroken met vaste planten zoals dahlia’s, phloxen, pioenrozen, akelei, monnikskap, judaspenning en lupines. Tussendoor eenjarig zaaigoed zoals afrikaantjes, goudsbloemen en lathyrus. Samen hadden ze daar aardigheid in en waren er druk mee. De liefde voor tuinieren had Adriaan met de paplepel bij Jacob ingegoten.

Vader Adriaan droeg de laatste jaren al meer werk over aan zijn zoon, hij werd nog stiller en vergeetachtig. Het kon gebeuren dat Jacob om 8 uur naar zijn werk ging en Adriaan met de krant aan tafel zittend achter liet. Tussen de middag zat hij daar nog steeds, was “vergeten” om iets aan het eten te doen.

In december 1975 berichtte Jacob de instanties, dat hij de uitoefening van het schildersbedrijf had gestaakt. Adriaan was 80 jaar, “oud en der dagen zat”, Jacob moest nog 50 jaar worden, maar vond dat hij genoeg had gewerkt in de afgelopen 35 jaar en ging rentenieren. Zonder echt ziek te zijn geweest – Adriaan was als een kaarsvlammetje dat langzaam doofde – overleed hij 3 dagen voor zijn  81ste op 4 juli 1976. Bij vertrek uit het “sterfhuis” reed de stoet van rouw- en volgauto’s de dijk uit. Jo weet nog dat ze een paar fietsers passeerden, die vol respect afstapten en bleven staan tot ze voorbij waren.

Na het overlijden van zijn vader pakte Jacob het gewone leven weer op, nu hoefde hij alleen voor zichzelf te zorgen. Daar stond tegenover dat hij iedere dag thuis kwam in een stil huis. Zeker in het begin was dat moeilijk voor hem’. (wordt vervolgd).

Foto: Jacob van Wijngarden in de tuin van Visscherbuurt 38/40 met twee kinderen van zijn zus Jo: Suze en Dick.