(221) Oorlogsherinneringen – 3

Dit jaar vieren we 70 jaar bevrijding. We gaan terug naar begin mei 1940 met herinneringen van Dik van de Merwe, geboren in 1932, Hoofdstraat 26 op ’t Zand.

‘Er gebeurde op 14 mei 1940 veel tegelijk. De veerponten werden tot zinken gebracht, de Sliedrechtse brug werd opgeblazen en de Duitsers bombardeerden de binnenstad van Rotterdam.

Toen op 15 mei het Nederlandse Leger capituleerde, kwam dat voor ons bijna als een opluchting.

Er was overigens nauwelijks informatie, want er verschenen geen kranten en de berichtgeving op de radio was uiterst summier. Er was ook geen toevoer meer van stadsgas, dat via de Dordtse gashouder en over de Sliedrechtse brug door middel van leidingen naar Papendrecht kwam, want de gashouder was door beschadiging buiten gebruik en de brug was opgeblazen.

Toen het mij als  8-jarige gedurende de heksenketel van razende vliegtuigen, afweergeschut en mitrailleurvuur toch wat te veel werd, brak ik de harten van mijn ouders door half huilend te snikken: “Ik wil niet dood…”

Na de Nederlandse capitulatie werd het gewone, alledaagse leven weer hervat. Er moest worden gewerkt, gegeten en geslapen. Daarnaast gebeurden er natuurlijk ook ongewone dingen. Zo werd ik, onderweg van huis naar de Openbare School in het Westeind, soms opgeschrikt door luchtalarm. De jankende sirene stond op het dak van Bosch 107. Je schrok je werkelijk wezenloos als dat ding luidkeels begon te loeien als je er voorbij liep.

Het betekende overigens dat er naar Duitse maatstaven vijandelijke vliegtuigen onderweg waren met de intentie iets te beschieten of te bombarderen.

Mijn zus Corrie werkte in die periode in de winkel van banketbakker Broekema, recht tegenover het gemeentehuis. Daar mocht ik dan als ik bij luchtalarm halverwege huis en school was, beneden in de bakkerij onderdak zoeken. Ik zag dan de heer Broekema bezig met het kneden van deeg.

Thuis betekende luchtalarm: met z’n allen in de vaste kast in de huiskamer onder de trap, waar je voor het grootste deel rechtop kon staan. Men zei dat bij een bominslag de trap vaak overeind bleef. Ik weet niet of dat klopte, maar het gaf in zekere mate een veilig gevoel.

Het grappige was dat onze kat er dan ook altijd gezellig bij kwam zitten. Soms stonden wij al in de kast (in het donker, met dichtgetrokken deur) als er nog voorzichtig aan de buitenkant werd gekrabd. Dan ging de deur even op een kier open en voegde de kat zich alsnog bij ons. Later werden de rollen vaak omgedraaid. Bij het eerste teken van luchtalarm dook onze kat als eerste de kast in en wachtte ongeduldig op onze komst.’ (wordt vervolgd).

Foto: De sirene van het luchtalarm stond op het dak van het Gemeentehuis (rechts). In de bakkerij van Broekema (links) mocht de kleine Dik v.d. Merwe schuilen bij luchtalarm.