(217) Lancastermonument – 5

Op 4 mei werd bij het Lancastermonument een informatiebord onthuld door mevrouw Linda Kennedy-Child, dochter van ‘Popeye’ navigator Edward John Line. De toespraken waren in het Engels speciaal voor de overgekomen nabestaanden. Beloofd is dat de toespraak van ondergetekende in het Nederlands in Ken uw Dorp zou worden geplaatst. (zie ook afl. 213 t/m 216).

‘Nu zijn de wonden misschien wel littekens geworden, maar we weten allemaal dat littekens ook heel zeer kunnen doen. Wat wij hebben geprobeerd is de balsem op die littekens te zijn in de hoop dat het de pijn kan verzachten, die de littekens jullie na al die jaren nog steeds geven.

Een wijs mens zei ooit: We kunnen niet veranderen of beïnvloeden dat onze geliefden doodgaan. Maar ze zijn pas echt dood als hun namen niet meer gezegd, gehoord of gelezen worden en dat bepalen we zelf.

Onze oorlogsgraven worden ieder jaar geëerd, het Lancaster monument markeert de plek van de fatale crash en vanaf vandaag kan iedereen die deze plek bezoekt het verhaal erachter lezen. In ons museum hebben wij de speciale Lancasterzaal, dhr. Chris Meijers schreef een boek over de laatste vlucht van de Lancaster Popeye en nu zullen hun namen gezegd en gehoord worden.

Wij groeten: De Australiërs Charles Alfred Barlow, staartschutter, 19 jaar en Colin Mervyn Clarey, piloot, 30 jaar. De Engelsen Douglas Hancock, boordmecaniciën, 20 jaar; Samuel Edward Kirkland, bommenrichter, 25 jaar; Edward John Line, navigator, 21 jaar; Herbert Charles Luton, co-piloot, 25 jaar en Arthur Walter Middleton, middelkoepelschutter, 21 jaar.

Zij hadden een missie: ons bevrijden, die missie eindigde voor hen met de crash die hun kostbare levens eiste op de plek waar we nu zijn. Sinds die tijd hebben wij een missie: hun nagedachtenis in ere houden en doorgeven aan volgende generaties. Jullie (= nabestaanden) hoeven ons daar niet voor te bedanken. Er is geen moed voor nodig, er worden geen geweren op ons gericht, we worden niet achterna gezeten door gevechtsvliegtuigen. Wij leven in een vrij land, we kunnen hen eren wanneer we maar willen, dankzij de Popeye bemanning en alle andere militairen en verzetsmensen, die wij binnen enkele uren zullen herdenken, evenals de talloze burgerslachtoffers.

We begonnen 70 jaar geleden met het Klaprooscomité. Vandaag draagt de werkgroep Lancaster Popeye van Stichting Dorpsbehoud ook een klaproos. De cirkel is rond, met de Popeye bemanning en hun nabestaanden in het midden en wij, de Papendrechtse bevolking, met z’n allen om hen heen.

Ik wil besluiten met het herhalen van de belofte, die door Jan en Anna van Wijngaarden-Finson 70 jaar geleden werd gegeven: Wij zullen hen steeds blijven herdenken’. (wordt vervolgd).

Foto: Linda Kennedy-Child kent haar vader, navigator Edward John Line, alleen van foto’s, zoals die op het door haar onthulde informatiebord. Naast haar burgemeester de Bruin en Peter Jan van der Giessen (voorzitter van de werkgroep Lancaster Popeye van Stichting Dorpsbehoud en initiatiefnemer voor het informatiebord).

Foto: Wim Schut.