(214) Lancastermonument – 2

Op 4 mei werd bij het Lancastermonument een informatiebord onthuld. De toespraken waren in het Engels speciaal voor de overgekomen nabestaanden. Beloofd is dat de toespraak van ondergetekende in het Nederlands in Ken uw Dorp zou worden geplaatst. Om technische redenen vandaag - vooruitlopend op een verslag van de onthulling -  een gedeelte van die toespraak.

'Lieve Linda, Peter en Ola, fijn dat jullie hier zijn. Dat geldt ook voor het College van Burgemeester en Wethouders, (die we willen bedanken voor hun bijdrage aan de realisering van het informatiebord), leden van de gemeenteraad, andere gasten, bewoners van het appartementengebouw ‘Lancaster Popeye’, (die het monument en vanaf vandaag ook het informatiebord iedere dag ‘bewaken’), en alle andere belangstellenden.

Toen de Lancaster Popeye op 21 juli 1944 neerstortte werd de bemanning een dag later begraven op de Algemene Begraafplaats. Elke vorm van eerbetoon was door de Duitsers verboden. De enige die dat verbod negeerde was Dokter Rietveld. Hij legde ’s nachts bloemen bij de graven. De Duitsers waren woest. Iedereen in Papendrecht wist wie die bloemen had gelegd, maar de Duitsers zijn het nooit te weten gekomen.

Een officiële herdenking kon pas worden gehouden na de bevrijding in 1945. De eerste herdenking vond plaats op 15 mei, later werd 4 mei de datum voor onze Nationale Dodenherdenking.

Vlak na de bevrijding werd in Papendrecht het Klaprooscomité opgericht, als onderdeel van het Nederlandse Oorlogsgraven Comité. De klaproos was het internationale symbool voor de gevallen militairen in de Eerste Wereldoorlog en werd dat ook voor de Tweede Wereldoorlog. Het doel van het Klaprooscomité was de herinnering aan de Popeye bemanning levend te houden. Een van de leden was Jan van Wijngaarden, opa van Erwin en vader van Jan van Wijngaarden.

In een brief die Jan Sr. In 1945 schreef aan de familie van Herbert Charles Luton beloofde hij: Wij zullen hen steeds blijven herdenken.

Jan en zijn vrouw Anna van Wijngaarden-Finson (van ’t winkeltie van Anna’s op ’t Zand) hebben vele nabestaanden ontmoet en begeleid die naar Papendrecht kwamen om de graven van hun geliefden te bezoeken. Dat ze beiden geen woord Engels spraken (hun brieven werden door mevrouw Moolhuijzen in het Engels vertaald en andersom) weerhield hen daar niet van. Een omhelzing, een arm om een schouder, je huis openstellen voor hen… er zijn zoveel manieren om zonder woorden mensen te troosten. En dat is wat zij deden, jarenlang en met hart en ziel’. (wordt vervolgd).

Foto: Jan van Wijngaarden was een van de leden van het net na de bevrijding opgerichte Papendrechtse Klaprooscomité, bijgestaan door zijn vrouw Anna van Wijngaarden-Finson (van ’t winkeltie van Anna’s).