(177) Dijkvisie - 12

Van de eensgezindheid, waarmee op 12 december 2013 de Ontwerp Dijkvisie door de gemeenteraad werd vastgesteld, was in de jaren ’80 zelden sprake.

De plannen voor de dijkverzwaring in Papendrecht-Oost werden in 1986 opgestart met informatieavonden voor het gedeelte Oosteind-Matena. Er waren in hoofdlijnen drie mogelijkheden. Als eerste: verzwaring van de binnenkant van de dijk, waarbij alle bebouwing zou worden gesloopt en ’t Waaltje voor de helft zou worden volgestort. De tweede mogelijkheid was een dijk tussen Industrieterrein Oosteind en de bestaande dijk en de derde optie was het verleggen van de waterkering naar de Ketelweg.

In 1987 begon de eerste hoorzitting van de Coördinatie Commissie Dijkverzwaring (CCD). Vanaf het begin werd duidelijk gemaakt dat het slopen van alle bebouwing, terwijl er een halve kilometer industrieterrein tussen de rivier en deze bebouwing lag wat ons betreft een onzinnig plan was en dus gelijk kon worden afgevoerd. Over de tweede en derde mogelijkheid zou eerst meer informatie bekend moeten zijn voordat hiervoor een keuze kon worden gemaakt.

In dat jaar werd besloten dat er een stormvloedkering in de Nieuwe Waterweg zou komen, de Maeslantkering. Daarom werd de hele procedure voor Papendrecht-Oost voor vijf jaar stilgelegd. Die Maeslantkering zou pas in 1997 worden aangelegd, maar had wel grote gevolgen voor de nog niet vastgestelde dijkverzwaringsplannen. De aanleghoogte van nieuwe dijken kon aanzienlijk worden verlaagd.

Toen de inspraakprocedure in 1992 weer werd opgestart, waren alle planvarianten aangepast. Inmiddels was een meerderheid van de CCD er wel van overtuigd dat het compleet slopen van de binnendijkse bebouwing geen wenselijke keus zou zijn. Er bleven dus nog twee varianten over. Tijdens een informatieavond bleek dat bij de aanleg van een paralleldijk naast de bestaande dijk, de binnendijkse bebouwing mogelijk zou gaan schuiven door de druk daarvan, waardoor alle huizen alsnog zouden moeten worden gesloopt. Dat leek ons eveneens een heilloze weg en dus werd - met succes – gepleit voor het laten vervallen van die variant. Uiteindelijk werd er gekozen voor verlegging van de waterkering naar de Ketelweg, waardoor de bebouwing van het Oosteind en de Matena aan de slopershamer ontkwam en ’t Waaltje zijn oorspronkelijke ronde vorm behield.

In de Kerkbuurt hadden de technici een voorkeur voor een binnendijkse verzwaring, omdat dat het eenvoudigst uit te voeren zou zijn. Wij vonden dat we van ’s werelds beste weg- en waterbouwkundigen een betere oplossing mochten verwachten en die kwam er ook waardoor de bebouwing van de Kerkbuurt werd gered. (wordt vervolgd).

Foto: Een ansichtkaart uit de jaren ’50 van de Kerkbuurt toen een eenvoudig keermuurtje nog voldoende was als bescherming tegen hoog water van de rivier Merwede.